Manisa’nın Akhisar ilçesinde gökyüzünü karartan alevlerin ortasında, insanlığın içini ısıtan bir başka hikâye filizlendi. Orman yangınına karşı gece gündüz demeden savaşan UMKE ekiplerine, Akhisar halkı yalnızca ikram değil, yürek dolusu vefa gönderdi.
Yangın bölgesinde görevlendirilen Turgutlu Devlet Hastanesi sağlık çalışanları, zamanın saniyelere bölündüğü bir mücadelede ter döküyordu. İşte tam o yorgunluğun en koyu anında, sabahın alacasına yaklaşan bir araç yanlarına yanaştı. Bagajında yalnızca kekler, börekler, içecekler değil; adı konmamış bir minnettarlık, görünmeyen bir el uzanıyordu.
Her ikram bir annenin duasını, bir dedenin iç çekişini taşıyordu. Ama içlerinden biri vardı ki, ekiplerin yorgun kalplerine bir güneş gibi doğdu: Küçük bir çocuğun kendi el yazısıyla yazdığı, minik elleriyle resimlediği not...
“Sevgili itfaiyeciler, özür dilerim sizi biraz tipsiz çizmişim… Ama siz dünyayı kurtaran kahramanlarsınız!”
Çocuk, hortumla yangına müdahale eden bir görevliyi ve karşısına alev karakterini çizerken, resmine ince bir mizah katmayı da ihmal etmemişti:
“Niye söndürüyon dostum?”
Bir anda tüm yorgunluğu unutturan bu masum espri, gecenin sessizliğini bir tebessümle yardı. UMKE personelinden bir sağlık çalışanı yaşadıkları anı şöyle anlattı:
“Biz orada sabahın ilk saatlerinden ertesi sabaha kadar görevdeydik. O araç geldiğinde yorgunluğumuzun üzerine adeta bir umut serpildi. Bize sadece birer poğaça değil, kalplerini uzatmışlar. O çocuğun mektubunu okurken gözlerimiz doldu. Allah bu halktan razı olsun.”
Yangına karşı verilen savaşın yalnızca suyla değil, dayanışmayla da kazanıldığını bir kez daha kanıtlayan bu dokunaklı an, Akhisar halkının yürek seferberliğini gözler önüne serdi. Geceyi aydınlatan ateşe karşı, vicdanla örülmüş bir umut zinciri kuruldu. Çünkü bazen bir çocuğun eliyle verilen mektup, en karanlık yangını bile söndürebilecek bir ışıktır.
