Sınıfa hısımla girdi,
Edebiyat öğretmenimiz.
Sıralar arasında dolasarak herkesin
Önünde kitaplarının olup olmadığını,
Kontrole başladı.

Lisede 4 yılımdı.
Futbolculuğumdan ötürü
Okulu astığımız,
Bazı derslerden takıntılı olarak
Okula devam ettiğim seneydi.

Okula defter, kalem dışında
Kitap getirmiyordum.
Arkadaslarımın kitaplarından
İdare ediyordum.

Öğretmenim öfke ile sordu
-senin kitabın nerede?
-evde unutmuşum!
- ben kitapsız adamları sevmem!

Gerçekten
Edebiyat öğretmenim
o sene sevmedi beni.

Kompozisyon sınavlarında verilen
Atasözleri, deyişleri
Günün sosyal, kültürel siyasi olaylarını da
Yazımın
İçerisine katarak, yazdıkça yazıyorum.
Aldığım not, SIFIR!

Kalemin ucunu ne kadar sivriltsem.
Ne kadar imla kurallara dikkat ederek
Yazsam.


El yazısı ile güzel yazımı kağıda
İnci taneleri dizer gibi dizsem
Yıldızlı SIFIR!

Kalemimden mürekkebim aksın,
Yazamayayım!
Mürekkep hokkam devrilsin,
Eğer yalan söylüyorsam!

Ne yazsam,
Ne çizsem SIFIR!
İçimdeki yasam enerjim
Sıfırı tüketti.

18 yaşından, 40 yaşına kadar
Ruhumdaki edebiyat askı, sıfırın altında
DONDU!

“Hayat kırkından sonra başlar!”
Derler.
40’ından sonra başladım
Gazetelerde ve sosyal medyada
Yazmaya.

Kalem beni sevdi.
Okurda kalemimi.

Bir kalemin gölgesinde
Soluklandım
Bir kalem eşliğinde düşündüm.
Bir kalemin büyüsüne asık oldum.
Kalem ucu ışıktır! dedim, aydınlattım!

Kalem toplumun aynasıdır.
Dersem ne alakası var? Demeyin.
Kim ne yaparsa,
Yansımasını görür, gazetelerin sayfalarında.
Rüzgar ekene fırtına biçer
İyilik tohumları ekene sevgi, saygı.

Sıfırdan, bir kalem ile başladım
Yazarlığa,
Simdi binlerce müşteri zenginiyim!

“KİTAPSIZ” demesinler diye
4 kitap çıkardım.
Onlarcası sırasını bekliyor.

“DOKTOR DEĞİLİM AMA KALEMİMİN
HASTASI ÇOK!”