1898 yılında istanbul’da dünyaya gelen Faruk Nafiz ÇAMLIBEL…
Türk şairi, siyasetçi, öğretmen.
Kasım ayın içerisinde kaybettiğimiz önemli değerlerimizden biri.
Her ne kadar Yahya Kemal Beyatlı’nın etkisinde kalarak ilk şiirlerini aruz ölçüsü ile yazsa da;
Türkçenin yalınlaşması ve yabancı kelimelerden, kalıplardan  uzaklaşması düşüncesini benimseyerek
hece ölçüsü ile yazmaya devam etmiştir.
Şiirlerinde; aşk, hasret, tabiat, ölüm, kahramanlık, tutku konularını ele almış ve edebiyatın tek
kuvvetli aşk şairi olarak tanınmıştır.
1922 yılında Ulukışla’dan Kayseri’ye yaylı denilen at arabası ile yaptığı üç günlük yolculuğu
anlatan o güzel şiirini bilmeyeniniz yoktur. Kendisini saygıyla hatırlarken bu şiiri sizlerle
 paylaşmak isterim. 
  HAN DUVARLARI
-Osmanzade Hamdi Bey'e-
    Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı,
    Bir dakika araba yerinde durakladı.
    Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,    
    Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...    
    Gidiyordum, gurbeti gönlümle duya duya,    
    Ulukışla yolundan Orta Anadolu'ya.    
    İlk sevgiye benzeyen ilk acı, ilk ayrılık!    
    Yüreğimin yaktığı ateşle hava ılık,    
    Gök sarı, toprak sarı, çıplak ağaçlar sarı...    
    Arkada zincirlenen yüksek Toros Dağları,    
    Önde uzun bir kışın soldurduğu etekler,    
    Sonra dönen, dönerken inleyen tekerlekler...    

    Ellerim takılırken rüzgârların saçına
    Asıldı arabamız bir dağın yamacına.    
    Her tarafta yükseklik, her tarafta ıssızlık,    
    Yalnız arabacının dudağında bir ıslık!
    Bu ıslıkla uzayan, dönen kıvrılan yollar,
    Uykuya varmış gibi görünen yılan yollar
    Başını kaldırarak boşluğu dinliyordu.    
    Gökler bulutlanıyor, rüzgâr serinliyordu.    
    Serpilmeye başladı bir yağmur ince ince.
    Son yokuş noktasından düzlüğe çevrilince    
    Nihayetsiz bir ova ağarttı benzimizi.
    Yollar bir şerit gibi ufka bağladı bizi.    
    Gurbet beni muttasıl çekiyordu kendine.
    Yol, hep yol, daima yol... Bitmiyor düzlük yine.    
    Ne civarda bir köy var, ne bir evin hayali,    
    Sonunda ademdir diyor insana yolun hali,    
    Arasıra geçiyor bir atlı, iki yayan.
    Bozuk düzen taşların üstünde tıkırdıyan    
  
    Tekerlekler yollara bir şeyler anlatıyor,    
    Uzun yollar bu sesten silkinerek yatıyor...    
    Kendimi kaptırarak tekerleğin sesine    
    Uzanmış kalmışım yaylının şiltesine.
 
    Bir sarsıntı... Uyandım uzun süren uykudan;    
    Geçiyordu araba yola benzer bir sudan.
    Karşıda hisar gibi Niğde yükseliyordu,    
    Sağ taraftan çıngırak sesleri geliyordu:
    Ağır ağır önümden geçti deve kervanı,    
    Bir kenarda göründü beldenin viran hanı.